ورزش و رسانه

رسانه های ورزشی کشور ما ، متاسفانه رو به سراشیبی تندی افتاده اند که درآمدن از آن کاری سخت مشکل است ، اما شدنی!

صحبت در مورد رسانه ها بسیار مفصل است ولی برخود لازم می دانم به شکل مختصر در مورد رسانه های ملی کشور به صورت جداگانه مطالبی بیان  شود .

1- رسانه تصویری :

متاسفانه  رسانه ی تصویری کشور که در مورد اطلاع رسانی ورزش و ترغیب ایشان به امر به ورزش وظیفه اصلی را به عهده دارد ، بعد ار سی سال از پیروزی انقلاب اسلامی ، توانسته است مردم کشور ما را با پخش و پوشش مسابقات ورزشی ، خانه نشین کند . یعنی این رسانه ی ملی به جای آنکه تدابیری را  بیاندیشد تا مردم به ورزش کردن تشویق بشوند ، آن ها را تشویق می کند تا پای گیرنده های خود بنشینند و مسابقات ورزشی را نظاره گر باشند . اصلا با این موضوع موافق نیستم که نباید مسابقات ورزشی را تحت پوشش قرار داد ولی اگر قرار باشد که تنها خوراک مردم از ورزش فقط در رسانه ها تماشای ورزش باشد و نه چیز دیگری ، از پایه با آن مخالف می باشم . بعد از این همه سال با پخش برنامه های نه چندان تخصصی و برنامه ریزی شده و فقط تاکید برنامه های حاشیه ای و پخش مسابقات ورزشی ، مردم ما به این وضع عادت کرده اند و خیلی مشکل است که به آنها گفت که آنچیزی که  هر شب به خورد شما می دهند ، هدفی جز سرگرمی شما و جذب  تماشاچی نیست . رسانه ای به این عظمت و با وظایفی خطیر،حتی دقایقی از وقت خود را صرف برنامه های تخصصی ورزشی و تربیت بدنی نمی کند و تنها تریبون خود را به برنامه هایی سپرده است که همه ی وقت خود را صرف نمایش حواشی مربوط به ورزش می کنند و یا برنامه هایی سفارشی که با آوردن افرادی خاص قصد دارند ، آنان را معرفی کرده و بسط دهنده ی افکار آن ها باشند . در این بین هیچکس دلش به حال ورزش کشور نمی سوزد و تنها خط کش این برنامه ها برای نشان دادن موفقیت خودشان ، میزان شرکت افراد در مسابقه های پیامکی است که نشان دهنده این است که واقعا رسانه ی ملی در کار خود ، یعنی نشاندن مردم پای تلویزیون موفق بوده است .

2- مطبوعات :

وضع این یکی از رسانه ی ملی از همه وخیم تر است  . تعداد  نشریات ورزشی که در کشور ما تولید می شود از تمام کشور های جهان  بیشتر است ولی از نظر محتوایی  جزء  آخرین ها به حساب می آید . 

هیچ چیز هنگام عبور از کنار دکه های روزنامه فروشی و براندار کردن روزنامه های ورزشی ، قابل توجه نیست ، مگر خیلی عظیم از روزنامه های زردِ ورزشی که فقط به حواشی مزبوط به ورزش می پردازند ،زیرا متاسفانه اعتقاد دارند که با برزگ کردن حواشی ، درست کردن حواشی ، انعکاس یکسری اخبار و نتایج ، چند مصاحبه ی نه چندان تخصصی ، بها دادن بش از حد به چند ورزشکار و ستاره ورزشی و بیان عقاید آن ها و... می توانند مخاطب جذب  کنند و در سبد خرید خانواده های ایرانی قرار بگیرند . 

در این میان جای یک روزنامه ی کامل ورزشی که سطح شعور مخاطب خود را پایین فرض نکرده و به طور کاملا تخصصی به مقولات و گرایشات ورزشی بپردازد ، دلسوز ورزش کردن مردم باشد ، از کارگروه تخصصی و حرفه ای در امر ورزش استفاده کند ، سالم باشد و صادق ، شدیدا حس می شود  .

3- رادیو :

در این بین تنها رسانه ای که بیشتر از دیگران درد ورزش دارد و به دنبال راهی است تا حداقل اطلاعاتی در مورد ورزش در اختیار مردم بگذارد همین رادیو است . که این بر می گردد به وجود افراد خوش ذوق و دلسوز که در این رسانه فعالیت دارند و خط مشی درست و دقیق برای آن تعریف کرده اند . برای تحلیل این رسانه توضیح 3 مطلب ضروری است .

- بیشتر برنامه های ورزشی که در رادیو پخش می شوند ، جنبه ی طنز دارند . این درست است که در قالب طنز و کنایه می شود به خیلی از مقولات و مشکلات در ورزش اشاره کرد ، اما اگر فقط بخواهیم دل خوش به این حربه باشیم و به دیگر روش ها میدان ندهیم ، جواب قطعی نصیبمان نمی شود ، چرا که بشتر جنبه سرگرمی پیدا می کند تا آموزش و اطلاع رسانی .

- در بعضی برنامه ها ، تهیه کنندگان به موضاعات تخصصی ورزشی می پردازند ، این موضوع بسیار خوشایند و میمون است ولی متاسفانه این تخصصی بودن بیش از حد تخصصی می شود و خارج از فهم عموم ، و این فقط مناسب افرادی است که دارای پبش زمینه تربیت بدنی می باشند . تحت پوشش قرار دادن اینگونه برنامه ها باید طوری برنامه ریزی  شود که عموم مردم با آن ارتباط برقرار کنند و  از آن برداشت کنند .

- باز هم مسئله ای که گریبان گیر ورزش ماست در مورد این رساته ی ملی هم صدق می کند ، یعنیانعکاس بیش ار حد  حواشی مربوط به ورزش است که با یک برنامه ریزی صحیح و بلند مدت و تولید برنامه های خوب ورزشی می شود از این مشکل بزرگ خلاصی پیدا کرد و این مهم می شود برای اولین بار در رادیو کشورمان اتفلق بیافتد .